Against all odds

Het lijkt bij Roda JC de laatste jaren wel alsof het mode is om de hele club met een enorme dosis negativisme en een berg scepsis te bekijken. Positievelingen worden standaard in de hoek gezet als naïevelingen. Wantrouwen is de norm.

Klaarblijkelijk is negativisme veilig na een aantal sportief mindere jaren. Daar waar vroeger een buitenstaander die een negatieve noot waagde te kraken met pek en veren werd weggestuurd wordt deze nu niet meer tegengesproken, maar juist verwelkomd en zo mogelijk aangevuld.

Een negatieve kijk heeft zijn voordelen. Of je krijgt gelijk, of het valt mee. Als je kijkt naar de afgelopen tijd dan kreeg de zwartkijker inderdaad veelvuldig gelijk. Zo wisten velen onder ons al dat Jon Dahl Tomasson niet ervaren genoeg was om Roda in de Eredivisie te houden. En zij die negatief waren kregen gelijk. Bij de aanvang van het vorige seizoen was de grote vraag of de selectie sterk genoeg was om kampioen te worden. Velen hadden hun vraagtekens. En zie: al in januari waren we volstrekt kansloos in de strijd met NEC.
We promoveerden gelukkig alsnog. Toeval, zo hoorde je om je heen. Roda zou een zwaar jaar in de Eredivisie tegemoet gaan. Wat volgde was een onheilspellende zomer. De gewenste versterkingen kwamen maar niet. De ene na de andere ‘zekere versterking´ tekende bij een andere club. Zaten ze bij Roda dan te slapen? Men had het competitieprogramma toch ook wel gezien? Die selectie moest er al lang stáán! Prompt kwam de discussie over de ‘alleenheerschappij´ van algemeen directeur Wim Collard weer naar boven. Die zou alles alleen bepalen en de technische kennis ontberen. Alsof Collard ook maar in de gelegenheid zou zijn om uitgebreid te scouten en spelers te beoordelen.

Nee, laten we de boel eens omdraaien. Gaat het allemaal wel zo beroerd? Is onze toekomst wel zo gitzwart als menigeen ons (ogenschijnlijk maar al te graag) wil doen geloven? Tegen alle verwachting in promoveerden we. Maar was dat wel zo? Waren we niet gewoon beter dan NAC? En hebben we niet, tegen alle verwachtingen in, gewoon een prima elftal staan? En kwam niet, tegen alle verwachtingen in, de zo gewenste spits alsnog? Zwartkijkers zullen ongetwijfeld roepen dat ‘die het nog maar moet laten zien´. Dat is zo, maar Roda´s handelen getuigt van ambitie en lef. Niet zomaar voor de namen kiezen die we allemaal al lang kennen, maar geduldig wachten en gericht toeslaan.
En wonnen we niet tegen alle verwachtingen in ‘gewoon´ 2 van de eerste 3 duels?

Is het allemaal eigenlijk wel tegen alle verwachtingen in? Is het niet gewoon zo dat er ook een heleboel dingen wel gewoon goed gaan bij Roda? Of in elk geval zeker niet minder slecht dan bij 10 van de 18 Eredivisieclubs? Roda heeft na de degradatie in 2014 een jas uitgedaan en is nog altijd herstellende van die klap. Daardoor loopt zeker nog niet alles crescendo. Die verbeterpunten zijn zeker bekend. Maar in de tussentijd wordt er hard en integer gewerkt en gebouwd aan de club. Een club die klaarblijkelijk nog steeds in staat is om het haar tegenstanders moeilijk te maken. En wie weet, ook in staat om zich uiteindelijk ‘gewoon´ te handhaven. Inderdaad, tegen alle verwachtingen in.